m. b. drozd
_
meditatio № 209 ▫ M i ł o ś ć ▫
— Anêtte Chaudé
~ Miłość (…)
łaskawa jest (…)
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego ~
[ 1 Kor 13,4-5 ‘Hymn o miłości’ ]
▫
Pragnąłem miłość zrozumieć,
pragnąłem jej nie stracić.
Los nagle skradł mi marzenia,
utopił serce w nostalgii. *
Niepewnym krokiem szedłem
kołysząc uczuć ślady,
a podróż była daleka
w poszukiwaniu siebie.
Człowiecza miłość jest echem
słów ośmiu błogosławieństw. **
Zmylona pętlą instynktu
umiera w ciągłym żądaniu.
Miłość jest Świata spoiwem,
zorzami pragnień świeci,
wiernością kładzie się nocą,
nadzieją budzi poranki.
Poklask unosi jej pychę,
splendory umysł zwodzą,
zazdrość rozbudza niepokój
miłości nieskalanej.
Jest cierpliwości rzeką
i woda w niej najczystsza,
gdy wejdziesz do niej spragniony
pić musisz, jeśli chcesz kochać.
Czas nie wędruje do tyłu
i woda w rzece nie czeka, ***
miłość zaś może powrócić
nie w czasie, lecz przebaczeniem.
[ 17. o8. 2o11 ]
______
* Nostalgia (gr. νóστος, powrót do domu, i ἄλγος, ból) – potocznie, doskwierająca tęsknota za ojczyzną (krajem ojczystym), a także, tęsknota za czymś przeszłym, co utrwaliło się w pamięci lub do czegoś, co wyobrażono sobie w marzeniach. Nostalgia jest pojęciem szerokim. Zahacza o wiele dziedzin na pograniczu psychologii, filozofii czy kultury i sztuki.
** Mateusz 5,1-11 ( ``Kazanie na Górze`` - ‘Osiem błogosławieństw’ )
*** w wierszu nawiązuję do słynnej sentencji Heraklita z Efezu: ~Πάντα ῥεῖ καὶ οὐδὲν μένει~, „Panta rhei kai ouden menei” - ‘nie można drugi raz wejść do tej samej (identycznej) wody w rzece’; alegorycznie: ‘nie można zaistniałego ongiś wydarzenia przeżyć ponownie identycznie’.
┌ ┘┌ ┘
Szersze wyjaśnienie sentencji:
Heraklit z Efezu (stgr. Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος, Herakleitos ho Ephesios), [ur. ok. 540-480 AC (łac. ‘ante Christum’)], presokratyczny filozof grecki, ojciec dialektyki. Przedstawiciel tzw. ~jońskiej filozofii przyrody~. Urodzony w mieście Efez, w Jonii, u wybrzeży Azji Mniejszej. Pochodził ze szlachetnego rodu. Mało wiadomo o jego dziecięcych latach i edukacji, on sam uważał siebie za samouka i mędrca. Nazywany był „Ciemnym” (stgr. ὁ Σκοτεινός ho Skoteinos) oraz „Płaczącym Filozofem” ze względu na wariabilistyczną koncepcję świata i człowieka, trudny do zrozumienia styl piśmiennictwa oraz samotne życie które prowadził. Swoje poglądy przedstawiał za pomocą alegorii i aforyzmów, tak aby mogli je zrozumieć jedynie nieliczni wtajemniczeni. Dzieło Jego (z którego zachowało się 130 fragmentów) składa się z trzech traktatów: kosmologicznego (stricte to ‘kosmogonia’, oparta o zasadę konieczności), politycznego i teologicznego.
Za podstawę i zasadę istnienia Wszechświata uważał ogień i jego transfiguracje. Był przekonany o zmienności i zjawiskowości w świecie. Twierdził: „panta rhei kai ouden menei” (stgr. Πάντα ῥεῖ καὶ οὐδὲν μένει) – wszystko płynie, nic nie stoi w miejscu, jest w ciągłym ruchu (nie można dwa razy wstąpić do tej samej rzeki, jej wody bowiem się zmieniają, ciągle płyną). Czyli: „Jesteśmy i nie jesteśmy”, prawdą jest tylko to, ze się zmieniamy. Nie ma bytu jest tylko stawanie się. Teorię zmienności Heraklita z Efezu nazwano ~wariabilizmem~.
Wariabilizm - teoria filozoficzna głosząca powszechną zmienność. Oddaje ją w skrócie formuła: „panta rhei”, łączona z osobą Heraklita, uważanego za ojca wariabilizmu. Zgodnie z wariabilizmem nie ma nieruchomego, niezmiennego bytu (Parmenides z Elei), jest tylko ~będące~, które podlega nieustannemu ruchowi i wciąż się staje.
Pogląd ten przedstawiany był pod rozmaitymi postaciami, z podaniem różnych przyczyn zachodzenia zmian (ścieranie się przeciwieństw, nietrwałość elementów tworzących rzeczywistość itp.). W nowszych czasach wariabilizm stanowił składową m.in.: filozofii G.W.F. Hegla, materializmu dialektycznego K. Marksa i F. Engelsa oraz marksizmu-leninizmu, teorii H. Bergsona, poglądów A.N. Whiteheada, egzystencjalizmu.
_ __ ___ ____ _____ ______ ____________ _________________ cum Deo
|