m. b. drozd
_
meditatio № 139 - ‘ Kromka chleba ’
Rozmawia dziś ze mną
mój czas osobisty.
Samotność się skrada,
a ja się dziwuję.
Książki jak dzieci
zaglądają z półek,
trochę się uśmiechną,
zapłaczą niewinnie.
Słyszę śpiew z oddali
tych, co już odeszli.
Czy czas się zawiesił?
To chyba nie wieczność?!
Oj, życie, życie …
jesteś kromką chleba.
Najesz się do syta,
a głodny za chwilę.
[ o1. o1. 2o11 ]
_ __ ___ ____ _____ ______ ___________ _________ ... święta ta Noc ...
|