Dies Et Mens i Dziecięca Kraina - ks. Moisey Bogdan Drozd

ks. Moisey B. Drozd - Dies Et Mens i Dziecięca Kraina

Dies Et Mens
moisey bogdan drozd

D I E S ET M E N S [ 115 ]

░░░░dam wam serce nowe i ducha nowego░░░░

zapowiadany przez proroków
_ __ ___ ______ ______ ________

Ezechiel [36, 26-27]

«Dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali».

Izajasz [32, 15-18]

«Wreszcie zostanie wylany na nas Duch z wysokości. Wtedy pustynia stanie się sadem (...). Na pustyni osiądzie prawo, a sprawiedliwość zamieszka w sadzie. Dziełem sprawiedliwości będzie pokój, a owocem prawa — wieczyste bezpieczeństwo. Lud mój mieszkać będzie w stolicy pokoju».

1. czym jest Pięćdziesiątnica ?
_ __ ___ ______ ______ _________

Na początku Pięćdziesiątnica była świętem siedmiu tygodni (por. Tb 2, 1), świętem żniw (Wj 23, 16), kiedy składano Bogu ofiarę z pierwocin zboża (por. Lb 28, 26; Pwt 16, 9). Później święto nabrało nowego znaczenia: stało się świętem przymierza, które Bóg zawarł ze swoim ludem na Synaju, kiedy przekazał Izraelowi swe prawo.

Św. Łukasz opisuje wydarzenie Pięćdziesiątnicy jako teofanię, objawienie się Boga podobne do objawienia na górze Synaj (por. Wj 19, 16-25): głośny szum, gwałtowny wicher, ogniste języki. Przesłanie jest jasne: Pięćdziesiątnica to nowy Synaj, Duch Święty to nowe przymierze, to dar nowego prawa. Bardzo wnikliwie opisuje ten związek św. Augustyn: «Bracia, jest to wielka i wspaniała tajemnica: zwróćcie uwagę, ze w dniu Pięćdziesiątnicy (Żydzi) otrzymali prawo napisane palcem Bożym i w tym samym dniu Pięćdziesiątnicy zstąpił Duch Święty» (Ser. Mai 158, 4). Natomiast jeden z Ojców Wschodu, Sewerian z Gabali, zauważa: «Było rzeczą słuszną, aby w tym samym dniu, w którym zostało przekazane stare prawo, została też dana łaska Ducha Świętego» (Cat. in Act. Apost. 2, 1).

W ten sposób wypełnia się obietnica złożona ojcom. Czytamy u proroka Jeremiasza: «Takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach - wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu» (Jr 31, 33). A u proroka Ezechiela: «dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali» (Ez 36, 26-27).

2. Duch - osoba trynitarna - przestrzeń i "rytm" zbawienia
_ __ ___ ______ ______ _________ ___________ ________________

To prawda, ze Bóg Ojciec stworzył wszystkie rzeczy przez Chrystusa i dla Niego (por. Kol 1, 16), jako ze ostatecznym sensem i celem stworzenia jest «wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie» (Ef 1, 10). Jednakże prawdą jest również, ze wszystko to dokonuje się w mocy Ducha Świętego. Ilustrując ten trynitarny «rytm» historii zbawienia, św. Ireneusz mówi, ze «Duch przygotowuje uprzednio człowieka dla Syna Bożego, Syn prowadzi go do Ojca, a Ojciec obdarza go niezniszczalnością i życiem wiecznym» (Adv. Haer., IV, 20, 5).

Duch Boży, obecny w stworzeniu i działający na wszystkich etapach historii zbawienia, kieruje wszystko ku ostatecznemu wydarzeniu wcielenia Słowa. Oczywiście, Duch ten nie różni się od Ducha udzielonego «z niezmierzonej obfitości» (por. J 3, 34) przez Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Ten sam identyczny Duch Święty przygotowuje przyjście na świat Mesjasza, a za pośrednictwem Jezusa Chrystusa Bóg Ojciec przekazuje Go Kościołowi i całej ludzkości. Wymiar chrystologiczny i wymiar pneumatologiczny są nierozłączne i przenikają nie tylko historię zbawienia, lecz całą historię świata.

3. Duch Boży a ludzki geniusz
_ __ ___ ______ ______ ___________

Słusznie możemy zatem sądzić, ze wszędzie, gdzie istnieją elementy prawdy, dobroci, autentycznego piękna, prawdziwej mądrości, gdzie podejmuje się ofiarne wysiłki, by budować społeczeństwo bardziej ludzkie i zgodne z zamysłem Boga, tam otwarta jest droga zbawienia. Natomiast tam, gdzie mamy do czynienia ze szczerym oczekiwaniem na objawienie się Boga i z nadzieją otwartą na tajemnicę, która zbawia, można wręcz dostrzec ukryte i skuteczne działanie Ducha Bożego, kierującego człowieka na spotkanie z Chrystusem, który jest «drogą i prawdą, i życiem» (J 14, 6).

Kiedy czytamy zadziwiająco piękne stronice literatury i filozofii lub zachwycamy się jakimś dziełem artystycznym, bądź też słuchamy wzniosłej muzyki, w sposób spontaniczny rozpoznajemy w tych przejawach ludzkiego geniuszu jasny przebłysk Ducha Bożego. I przedziwna rzecz, która „przewija” się w listach św. Pawła, otóż Duch Boży najobficiej obdarowywuje najmniejszych tego świata, odrzuconych, kalekich, nie potrafiących walczyć o swoje, subtelnych … . Znam to chociażby z wielu biografii kompozytorów. Przebłyski Ducha Bożego … .

Oczywiście, tego typu przebłyski różnią się zdecydowanie od interwencji, dzięki którym człowiek, wyniesiony do porządku nadprzyrodzonego, staje się świątynią, w której zamieszkuje Duch Święty wraz z innymi Osobami Trójcy Przenajświętszej (por. Św. Tomasz, Summa Theol., I-II, q. 109, a. 1, ad 1). W ten sposób Duch Święty, w sposób bezpośredni lub pośredni, kieruje człowieka ku jego pełnemu zbawieniu.

4. relacja : Duch → „ja” → „my”
_ __ ___ ______ ______ ___________

Duch Święty działa w relacji do człowieczego indywiduum. Mam odczucie, ze zinstytucjonalizowaliśmy przestrzeń i działanie Ducha Bożego w Kościele. We wszechświecie (gdyż taki ma wymiar i zakres - wszechogarniający), oraz i szczególnie, w społeczności Kościoła Duch Boży zawsze działa w kierunku do: „ja” ludzkiego, a poprzez ludzkie „ja” do: „my”, tworząc w ten sposób mistyczną społeczność (wspólnotę) Kościoła; czyli: „ja” → „my”, zaś nigdy odwrotnie : „my” → „ja”.

Gdy człowiek doświadcza w sposób szczególny, bezpośrednio, działania Ducha Św. np. w sakramentach, to nie zmienia On (Duch Św.) natury ludzkiej (szczególnie przypadłości naszej osobowości - psychiczne), lecz je uwrażliwia, rozwija, dodaje sił w ich ewoluowaniu ku Dobru. Dzieje się tak dlatego, ze w tym szczególnym i osobowym akcie, Duch Św. nie zmienia „na swoje” natury człowieczej, gdyż szanuje ludzką wolność. Gdyby było inaczej, czy bylibyśmy istotami wolnymi? Piszę o tym dlatego, ze często mylimy Jego działanie z „czarami”, np.: po „jakichś” święceniach (kapłańskich) dana osoba nie będzie ani ładniejsza, ani mądrzejsza, ani doskonalsza, lecz będzie gotowa, poprzez akceptację siebie (taką, jaką jest), do czynienia dobra w ogóle. Jest tak dlatego, ze Bóg szanuje prawa natury w całej Swej twórczej rozciągłości, gdyż je stworzył, zaś prawa natury istniały przed stworzeniem widzialnego wszechświata, dlatego są niezmienne (o tym traktuje współczesna fizyka i kosmogonia).

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

░░░░░░Α░░░░░░Duch Święty jest prawdziwą nadzieją świata. Nie tylko działa On w sercach ludzi, do których wprowadza zadziwiające uczestnictwo w synowskiej relacji, jaka łączy Jezusa Chrystusa z Ojcem, lecz wywyższa i doskonali ludzkie przedsięwzięcia we wszechświecie. Tylko wtedy, gdy dzięki światłu Ducha Świętego człowiek uznaje się za syna Bożego w Chrystusie i traktuje stworzenie po bratersku, cały kosmos zostaje wyzwolony i odkupiony według Bożego planu░░░░░░Ω░░░░░░

_ __ ___ ____ _____ ______ ____________ _______________ ...cum Deo !